از روز اولى كه زندگى انسان در روى زمين شروع شد، از همان اوانى كه خداوند به حضرت آدم(علیه السلام) دو فرزند بنام‌هاى ‌هابيل و قابيل داد، يكى بسيار خوب و مهربان و ديگرى از نظر اخلاقى بد بود به خاطر حسادتى كه داشت برادر را كشت و نام اولين شهيد را در سر تا سر زمين به یادگار گذاشت تا به دوران پيامبران رسيد، جنگ‌ها و شهادت‌هايى صورت گرفت تا امروز یکی متجاوز و نا اهل می‌شود و یکی به دفاع بر می‌خیزد و در این راه هر از گاهی در طول تاریخ ستارگانی غروب می‌کنند.

 او یکی از هزاران ستاره فروزانی است که در شب تاریک درخشید و نور امید به جان ماندگان بخشید. وی در اولین روز از شهریور سال 1341 در اراک به دنیا آمد. در 7 سالگی از مهر و محبت مادر محروم ماند و تحصیلات خود را تا دوره راهنمایی ادامه داد. نسبت به برادران و خواهرانش دلسوز و مهربان بود و به ارزش‌های اخلاقی و مذهبی عنایت ویژه‌ای داشت و در انجام فرایض دینی فروگذار نمی‌کرد. از آنجا که نسبت به میهن اسلامی‌ و پاسداری از دین مبین اسلام عشق می‌ورزید عاشقانه 3 ماه پیش از این که مشمول خدمت مقدس سربازی شود، خود را جهت انجام خدمت مقدس سربازی معرفی نمود و به عنوان سرباز ژاندارمری مشغول به خدمت شد. او پس از گذشت مدتی از دوره خاطره‌انگیز سربازی فرجامی ‌عاشقانه یافت و در هفتم اردیبهشت ماه 1362 در آذربایجان غربی – حاج جفان سلماس- در جریان درگیری با مزدوران ضد انقلاب و منافقین سیه دل بر اثر اصابت گلوله به سینه‌اش به شرف شهادت نائل آمد و به بقای جاوید شتافت. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد.